güldünya koydu annesi adını
fısıldadı kulağına
gül dünyanda emi!
karanlıkta açan güldü
bilmiyordu korkusuz yaşamayı
kabul edemedi gerçekleri
düşlerindeki gibi gelmedi bebesi
umut koydu adını
vardı gerekçesi
mutlu günler olacaktı
ensesinde ölümün esmediği
başkasının günahını çekmediği
güvenle yaşayacağı günler gelecekti
umut annesiyle büyüyecekti
inanmak istiyordu
kadın doğmanın
kötü yazgı
olmadığı günler gelecekti
ayrımsız büyüyecekti kız çocukları
sileceklerdi tabuları
koyacaklardı yerine insanlığı
bir gün bir kardelen gibi
delip karanlığı
vicdanlara ulaşacaktı sevgi
anlayacaktı insanoğlu yaptığı yanlışı
kadınlar erkekleriyle aynı
aydınlıkta
yaşayacaktı
kabul edemedi o gün yazgısını
değiştiremedi kurşunun yönünü
yaşamının baharında gördü ölümü
gürledi ardından kalabalığın sesi
duyuldu “yaşasın tabu!”
sessizce ağladı annesi
susturulamadı yavrusu
düşünde gördü annesi
duyuldu tabutundan güldünya’nın haykırışı
ben senin kızın güldünya!
demeseydin keşke bana “gül dünyanda!"
anladım ki açmazmış güller kurşun yağmurunda
sevinmesin katillerim
ruhum ve bedenim ayrılsa da
ben yaşayacağım mutlu kadınların dünyasında
kezban şahin taysun,
2006
GÜNCEL SANAT Kültür Sanat Edebiyat Dergisi
Sayı:23 Mart-Nisan 2013 s.16
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder